Şimdiye kadar yaşadım ve anladım:

Eski insanlar "Aşırı çalışanlar ölür, aşırı akıllılar cennete alınır" derdi.
Bence aslında bu, şu anki durumu hatırlatıyor.
Aç olduğunda ekmek ısır, uykun gelince uyu.
Bir şey varsa, onu sağlam bir şekilde yap; eğer zorluk yoksa, zorlamaya gerek yok.

Her zaman "çile çekmek ve çalışkan olmak" anlamlıdır diye düşünürdüm.
Sonradan anlaşıldı:
Hot pot ve şiş kebapların ateşi
Sırt üstü yatmak ve boş boş bakmanın verdiği his
Güneşin doğuşunu izlerken hissettiğim heyecan
Yıldızları saymak, gerçeğin özgürlüğü.
Bu "gereksiz küçük şeyler" yaşadığının kanıtıdır!

Başkalarının ritmine kapılma.
Anlam, asla kim tarafından tanımlandığı bir standart değildir.
On dakikada yol kenarında karıncaların ev taşımasını izliyorsun.
Aniden kahve içmek istemek ve hemen almak, bir lükstür.
Kendine "hiçbir şey başaramama" hissini hissetmene izin vermek.

Büyük işler geç de olsa gerçekleşir.
Zirveye çıkamıyorsan da sorun değil.
Ama kendinize biraz daha iyi bakmayı unutmayın:
Kahvaltıya bir yumurta ekleyin, ailenize daha fazla zaman ayırın.
Samimiyeti etrafınızdaki insanlara bırakın, mutluluğu ise günlük yaşantınıza katın!

Sonuçta
En iyi zaman, şimdi, bu anın bir kaşığı bir pirinç, bu anın bir coin bir ev olmasıdır!